Laatst vroeg een 3-jarig meisje aan mij: Heb jij een kindje? Nee zei ik, ik heb geen kindje. Het meisje weer: Waarom niet?
Ik vond het eigenlijk heel fris en eerlijk dat dit kleine meisje me deze vragen zo direct en spontaan stelde. Want deze vragen worden mij weinig gesteld. Soms krijg ik de vraag of ik kinderen heb. Als ik dan “nee” zeg, volgt er zo’n ongemakkelijke stilte. Mensen zijn geneigd vanwege allerlei bewuste en onbewuste redenen het gesprek hierover uit de weg te gaan.
Door de vraag van het meisje worden al mijn gevoelens over dit thema, mijn leven zonder kinderen, weer even aangeraakt.
Ik heb destijds bewust gekozen voor een leven zonder kinderen. Geen makkelijke keuze, maar wel de meest passende keuze op dat moment.
Dat mijn keuze hiervoor bewust was neemt niet weg dat ik soms ook het gemis aan kinderen en het gemis aan het “niet moeder zijn” voel.
Geen kinderen hebben is een kwetsbaar onderwerp. Maar ruimte mogen geven aan alle gevoelens die er spelen vind ik vele malen fijner en is meer bevrijdend dan het er niet over kunnen hebben. Ook al doet het soms pijn. Dus voelen wat er gevoeld wil worden, ook in een gesprek met een ander.
En het meisje die mij dit alles weer bewust maakte; zij was ondertussen doorgegaan met spelen.
