Een vrouwelijke weg op een niet gebaand pad
Mijn verhaal
Toen ik in de dertig was en voor de keuze stond wel of geen kinderen, heb ik uiteindelijk voor geen kinderen gekozen. Ik voelde op dat moment geen duidelijke kinderwens. Ik voelde als ik bij vriendinnen was met kinderen niet zoiets als “dit wil ik ook”, ik voelde me eerder wat ongemakkelijk. Ik had genoeg aan mijn leven zoals het was: mijn relatie, mijn werk, samenzijn met mijn vrienden, dit ervaarde ik al als veel.
De beslissing voor geen kinderen is niet eenvoudig geweest. Om me heen waren bijna alle vriendinnen moeder geworden. Ik voelde niet die duidelijke kinderwens maar ik voelde ook dat dit misschien niet helemaal normaal was. Ik voelde me anders, zag niet veel gelijkgestemden. Ik begon te twijfelen aan mezelf; er klopt misschien wel iets niet in mij. Deze twijfel zorgde voor veel verkramping in mijn lichaam en onzekerheid over mezelf.
Ik vond het lastig om er heel open over te praten met vriendinnen of andere vrouwen en stopte het onderwerp liever diep weg. Ik sprak er wel over met mijn man, maar dit was voor mij toch anders. Ik miste een vrouw, een niet-moeder als klankbord, een ervaringsdeskundige die mijn worsteling begreep. Ik heb dit hele proces dan ook als behoorlijk eenzaam ervaren.
De beslissing voor geen kinderen ervaar ik als ingrijpend. In de maatschappij wordt het gezin toch nog steeds gezien als de hoeksteen van de samenleving. Ik zie mezelf daardoor weinig gespiegeld in mijn omgeving. Ik kan niet meepraten over wat een toch nog steeds belangrijk onderwerp van gesprek is. Er is een lange tijd een soort knagend gevoel in mij geweest of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Zeker toen ik door mijn persoonlijke ontwikkeling meer zelfvertrouwen kreeg en meer oog kreeg voor de mooie kanten van het moederschap.
Toen ik de moed had om hier woorden aan te geven merkte ik hoe goed het me deed om al mijn gevoelens, angsten, twijfels, oordelen over “mijn kinderloos zijn” te uiten. Het voelde als een opluchting en een bevrijding. Een opening waardoor nu beide kanten in mezelf gevoeld mogen worden en er mogen zijn. Soms het gemis aan kinderen én ook de behoefte aan vrijheid en genoeg hebben aan mijn leven zonder kinderen. Door deze acceptatie kreeg ik mezelf terug, helemaal met alles er op en er aan.
Een leven zonder kinderen is een ander leven dan een leven mét kinderen. Ik kan me soms anders voelen maar ik kom er steeds meer achter dat ik niet anders ben. Ik ben net zoals moeders ook een mens, een vrouw en een moeder op mijn manier. Er zijn naast het fysieke moederschap nog zoveel ervaringen over ons leven te delen met andere vrouwen/moeders.
Wat de keuze voor geen kinderen me vooral leert is het goed te hebben met mezelf, dat ik als mens meer dan genoeg ben en dat er niets mis is met mij. Dat ik een leven leid dat past bij wie ik ben. Ik kan inmiddels blij zijn dat ik de moed heb gehad anders te kiezen, mijn hart te volgen en mijn eigen weg te gaan.