Een vraag die kan leiden tot veel onrust, piekeren of je zelfs het gevoel geven dat je gaat vastlopen. De ene keer is het een JA en een andere keer, dit kan zelfs op één en dezelfde dag zijn is het een NEE. Afhankelijk van de situatie, de gedachten en emoties die erbij naar boven komen.
Zelf voelde ik vaak een NEE maar mijn hoofd vond dat ik een JA moest hebben. Want ik geloofde dat ik anders raar gevonden zou worden of er niet bij zou horen. Bij de vrouwen die wél een duidelijke JA voelden en moeder werden.
Het heeft me aardig wat kopzorgen en twijfels gebracht die alleen maar sterker werden naarmate mijn biologische klok verder tikte. Uiteindelijk is het een NEE gebleven en heb ik me hiermee volledig verzoend.
De stress die met deze keuze gepaard kan gaan is aanzienlijk. En door deze stress kun je vaak alleen nog maar aan deze vraag blijven denken. Iedere dag plopt die vraag weer omhoog. Je moet weten hoe het zit bij jou. Alsof je anders niet verder kunt met je leven, zo voelt het. Je krijgt een soort tunnelvisie, bijna een obsessie op dit thema.
Dit is logisch, stress veroorzaakt ook dat je jouw open blik verliest en minder makkelijk keuzes kunt maken. De angstige en onzekere gedachten en emoties die je hebt t.a.v. deze vraag zorgen ervoor dat je zenuwstelsel in je lichaam het sein onveilig krijgt. Stresshormonen worden aangemaakt en je komt in een overlevingsstand. Hierdoor kun je blijven piekeren en zorgen maken omdat je jezelf niet meer zo gemakkelijk gerust kun stellen.
En zo begin je vast te lopen.
De eerste stap die nu kunt gaan zetten is jezelf rust geven. Laat het onderwerp even voor wat het is. Zeg JA tegen de twijfel, het niet-weten op dit moment. Ga je richten op wat er nog meer is in je leven dat belangrijk voor je is. Door het verplaatsen van de aandacht op andere aspecten in je leven kan je lichaam weer gaan voelen dat het veilig is en hierdoor ontspannen. Ik weet dat dit niet zo eenvoudig is. Maar wél noodzakelijk om later weer met een ontspannen gevoel naar deze vraag te kijken. En de vraag op deze manier de ruimte te geven die het nodig heeft.
Ik smeek je met heel mijn hart geduld te hebben
met alles in je hart wat om een oplossing vraagt
en te proberen de vragen zelf lief te hebben,
alsof het afgesloten kamers zijn of boeken in een vreemde taal.
Zoek niet naar antwoorden,
niemand kan je die op dit moment geven,
want je zou ze niet kunnen doorleven.
Doorleef de vragen nu.
Misschien zul je dan geleidelijk aan,
zonder het te merken,
Op jouw eigen manier toeleven naar het antwoord
op een dag in de verre toekomst
Rainer Maria Rilke uit Brieven aan een jonge dichter
