Hoe spannend vind ik het om met het onderwerp “vrouwen zonder kinderen” naar buiten te treden. Ik heb wel vaker iets van mezelf zichtbaar gemaakt maar dit doet voelt toch anders. Het onderwerp is zo intiem en kwetsbaar. Alle gevoelens en gedachten die met een leven zonder kinderen te maken hebben heb ik vooral voor mezelf gehouden.
Het voelt als plankenkoorts.
Ergens een diep verlangen om ook met dit thema zichtbaar te worden en tegelijkertijd ben ik zenuwachtig over de reacties van mensen.
Maar zoals het ook werkt bij artiesten die last hebben van plankenkoorts. Ze moeten door de zenuwen heen, het podium opgaan en gaan spelen. Zich richten op wat ze persoonlijk graag doen maar ook wat zich wil tonen door hun heen, iets dat het grotere dient.
Zo ga ik nu ook het podium op. Ik richt me op mijn wens een professioneel klankbord te zijn voor andere vrouwen. En dat we hierdoor met elkaar een leven zonder kinderen uit de taboesfeer halen. Zonder plankenkoorts.
